when i get over you

Opowiadamy historie. Historii możliwych do opowiedzenia jest nieskończenie wiele. Każda z tych historii posiada swój początek i swój koniec.

http://www.youtube.com/watch?v=uS3G7HzDjmY

Minęłam cię ostatnio biegiem na ulicy. Nie przeszłam na drugą stronę, nie opuściłam wzroku, wyprostowałam się tylko, podniosłam głowę do góry i uśmiechnęłam się do siebie. To było najdłuższe 10 sekund mojego życia. I jedna z najlepszych chwil satysfakcji, jaką mogłam sobie tylko wyobrazić. W końcu ziściło się to, o czym marzyłam od tak długiego czasu, w końcu już jestem pewna, w końcu tak prawdziwie wolna od sentymentalnych obrazów. Teraz już nie pod nosem, ale całą sobą śpiewam:

you won’t recognize me when I get over you

Nie płacz więc już więcej. Nie używaj dumnych słów. Nie użalaj się nad sobą i nie czekaj uparcie na świt. Nie oglądaj się na mnie i nie oglądaj moich zdjęć ani zdjęć, które robię. Nie czytaj starych mejli. Nie słuchaj mojej muzyki. Nie dzwoń z życzeniami dobrego życia. I znaj mnie tylko i wyłącznie taką, jaką miałam okazję być wtedy.

A dla siebie znajdź jakąś trudniejszą drogę, cierpienie jest za wygodne i zbyt konformistyczne, jak na chłopca z ambicjami.

I pokaż, chociaż już nie mnie, że Twoje życie może być czymś więcej, niż podłym rozczarowaniem.

Zdarzają się jednak historie bez początku i bez końca. Takie historie nie chcą być historiami właśnie, bo ani się zacząć nie chcą, ani skończyć, ani, co gorsza… dziać.

anything more

Świt przynosi jedynie spuchnięte powieki. Nie ma cię, wyszedłeś dawno przed świtem. Przecież widziałam i wiem, ale sama przed sobą udaję głupie zdziwienie. Zdziwienie nie może być głupie, myślę sobie, jedynie fałszywe, a fałsz nie jest głupotą. Umiejętny fałsz nie jest głupotą. Więc umiejętnie fałszuję oczywistość i udaję zdziwienie.

Dlaczego kłamiesz? – spytałeś wczoraj wieczorem.

Nie kłamię. Omijam fakty, o których nie muszę mówić. Omijam to, czego nie zrozumiesz, a cała ta reszta, to do bólu szczerząca brudne kły brudna prawda. A wszystko poza tym, te insynuacje, splądrowane informacje, te międzywersy, imaginacje i zrostki – to już dzieło twojej populistycznej wyobraźni.

Gubię się w słowach. Myślę więcej, niż powinnam. Gubię się w uczuciach. Udaję, że cokolwiek czuję. Wtulam nos w twoją bluzę. Ale to znaczy tyle, co lubiętenzapach,bodopraniadodałeśpłynudopłukaniatkaninzFM. Uśmiecham się do ciebie, ale mogłabym się uśmiechnąć do każdej innej osoby na ziemi, bo w tym momencie mam na to ochotę. A ciebie to… to nawet polubić nie potrafię. Jesteś przystankiem na żądanie, biletem na okaziciela, legitymacją dziennikarską, płatkami na Boże Ciało, przejściem dla vipów, głową od parady i urwaniem głowy.

Niczym więcej? – pytasz.
Niczym mniej.

Świt przynosi jedynie spuchnięte powieki. A i to też nie cała prawda.