when i get over you

Opowiadamy historie. Historii możliwych do opowiedzenia jest nieskończenie wiele. Każda z tych historii posiada swój początek i swój koniec.

http://www.youtube.com/watch?v=uS3G7HzDjmY

Minęłam cię ostatnio biegiem na ulicy. Nie przeszłam na drugą stronę, nie opuściłam wzroku, wyprostowałam się tylko, podniosłam głowę do góry i uśmiechnęłam się do siebie. To było najdłuższe 10 sekund mojego życia. I jedna z najlepszych chwil satysfakcji, jaką mogłam sobie tylko wyobrazić. W końcu ziściło się to, o czym marzyłam od tak długiego czasu, w końcu już jestem pewna, w końcu tak prawdziwie wolna od sentymentalnych obrazów. Teraz już nie pod nosem, ale całą sobą śpiewam:

you won’t recognize me when I get over you

Nie płacz więc już więcej. Nie używaj dumnych słów. Nie użalaj się nad sobą i nie czekaj uparcie na świt. Nie oglądaj się na mnie i nie oglądaj moich zdjęć ani zdjęć, które robię. Nie czytaj starych mejli. Nie słuchaj mojej muzyki. Nie dzwoń z życzeniami dobrego życia. I znaj mnie tylko i wyłącznie taką, jaką miałam okazję być wtedy.

A dla siebie znajdź jakąś trudniejszą drogę, cierpienie jest za wygodne i zbyt konformistyczne, jak na chłopca z ambicjami.

I pokaż, chociaż już nie mnie, że Twoje życie może być czymś więcej, niż podłym rozczarowaniem.

Zdarzają się jednak historie bez początku i bez końca. Takie historie nie chcą być historiami właśnie, bo ani się zacząć nie chcą, ani skończyć, ani, co gorsza… dziać.